‘Mama, dit noem je een kereltje toch, of een ventje?’

Mijn vierjarige dochter wijst naar de zeep, ik grinnik. Pluk van Petteflet en Otje zijn momenteel favoriet, en dat komt terug in haar taalgebruik.

Annie MG Schmidt zal niet zo snel vergeten worden, Pluk, Otje en Jip en Janneke blijven voorlopig wel populair. Dat geldt ook voor klassiekers als ‘Kikker en Pad’, ‘De koe die in het water viel’ en Thea Beckmans trilogie over Thule, oud maar geliefd. ‘Eversellers’ zijn het, in goed Nederlands, las ik op de site van Libris.

Soms zijn boeken misschien geen eversellers, maar wel heel erg de moeite waard om in huis te halen als je er tweedehands aan kunt komen, hier een aantal aanraders:

Els Pelgrom

Els Pelgrom. Natuurlijk niet Els Pelgrom zelf, maar vrijwel al haar boeken. Misschien is het puur jeugdsentiment, maar ik vind het eigenlijk vreemd dat geen van haar boeken herdrukt wordt. De kinderen van het achtste woud, Kleine Sofie en Lange Wapper, De eikelvreters. Mijn goede herinneringen eraan buiten beschouwing gelaten lijken het mij boeken die ook voor kinderen van nu nog interessant zijn, het taalgebruik is niet oubollig en de thema’s tijdloos. Misschien gaan ze ooit nog in herdruk, tot die tijd zijn ze goed tweedehands te krijgen. Wat Els Pelgrom betreft koop je De Eikelvreters trouwens liefst niet voor je kind maar voor je puber, zo las ik in het mooie interview met haar van Eline Rottier.

Jubeltenen

Vorige week was mijn tekening er 1 van de 150.

Nu is hij 1 van de 15.

Volgende week kan hij 1 van de 1 zijn, dat is nummer 1.

Ik denk het natuurlijk niet, maar er is een kansje. En ik ben heel wat liever nummer 1 in tekenen dan in geleerdheid!

‘Jubeltenen’, van Rita Verschuur viste ik uit een buurtbieb. Honderdzeven pagina’s lang vertelt Rita in korte hoofdstukjes over een tekenwedstrijd vlak na de tweede wereldoorlog. Haar vriendin tekende iets mooiers, de stiefmoeder vindt haar tekening niet mooi, ze piekert over de juiste jurk voor bij de prijsuitreiking, kleine emoties, maar zo herkenbaar. Als ouder toon je natuurlijk interesse voor een tekenwedstrijd van je kind, maar als kind kan het je totaal in beslag nemen, dat wordt in dit boek prachtig verwoord.

De Minpins

De Minpins hoort hier eigenlijk niet tussen, want wordt sinds een aantal jaar weer opnieuw uitgegeven. Toch zou ik nog steeds proberen de oude uitgave in bezit te krijgen. Quentin Blake tekent geweldige griezels, heksen en chocoladefabrieken, maar de sfeer in de Minpins wordt wat mij betreft veel beter weergegeven in de oude uitgave met zijn lekker enge, grote en mysterieuze platen. Voor mijn vierjarige is dit een soort horror lijkt het, ze zit bibberend op de bank als de rapschranzer kleine Heintje bijna opslokt, maar wil het absoluut verder horen.