Vissen die je vingers eraf bijten als je je hand in het water steekt. Mijn oom, die een aantal jaar in Suriname woonde, wist wel hoe hij zijn nichtjes en neefjes geboeid moest houden. Voor de precieze ligging en de geschiedenis van Suriname interesseerde ik mij pas jaren later, het verhaal van de piranha’s bleef me lang bij.

Waarschijnlijk geldt dat voor meer kinderen, de kaft van ‘Het werkstuk, of hoe ik verdween in de jungle’ staat vast niet voor niets vol piranha’s.

‘Het werkstuk’ is het verhaal van Eva van twaalf die op zoek gaat naar haar biologische vader. Haar moeder, een beroemde zangeres, wil niks meer over hem kwijt dan dat het een worm is. Dat haar dochter meer wil weten is niet zo wonderlijk, maar ook een werkstuk over biologische vaders dat Eva voor school maakt verleidt de moeder niet tot meer spraakzaamheid. Opa weet ook niets, en dan ziet ze toevallig een spoorloos achtig programma op tv.

Om de televisiemensen geïnteresseerd te krijgen in haar verhaal moet Eva zichzelf wel een beetje verloochenen.

Violene glimlacht half en haalt haar schouders op. ‘Ik vind het echt heel vervelend voor je. Ik zei van tevoren nog tegen het team: geef zo’n meisje nou geen valse hoop… Maar ze willen iedereen een kans geven.’

Ik val mijn vuisten. Er zit niets anders op.

Ik stap naar de kast en trek de foto uit de la, de foto van mij en mama en haar gouden plaat. Die laat ik aan Violene zien.

‘Silla Loks. Leuk…’ zegt ze. ‘Ben je een fan van haar?’

‘Nee. Een dochter.’

Violenes smurfenogen worden groter dan stuiterballen. ‘Tos…?’ roept ze naar achter zonder haar blik van de foto af te halen. ‘Tosca? Stef? Kom eens kijken…’

Door te lezen kun je verdwalen in een wereld waar je nog nooit geweest bent. In de woorden van Jet Steinz, het lezen van een boek kan je een vermoeiende vliegreis besparen. Misschien krijg je door het lezen van Het werkstuk alleen maar extra zin in die vermoeiende vliegreis naar Suriname, in elk geval kun je je voorstellen hoe het is, op een gammel bootje tussen de vleesetende vissen. Die jeukende teen kon ik mij niet zo voorstellen, Eva’s elfde teen die gaat jeuken als iemand liegt, volgens mij had het verhaal ook prima zonder gekund, de teen wordt wel erg vaak van stal gehaald. Maar ondanks die teen, een lekker dik en avontuurlijk verhaal, goed voor de donkere dagen die nog volgen!